Παρασκευή 23 Αυγούστου 2013

ΝΕΟ ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΝ ΡΩΣΣΟ

Το ΄΄Αγιορείτικο Βήμα΄΄ σας αποκαλύπτει….
Του Γιώργου Θεοχάρη
Πριν δυο εβδομάδες στο Ιερό προσκύνημα του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου στο Προκόπι Ευβοίας συνέβη ένα συγκλονιστικό γεγονός αφήνοντας άφωνους πιστούς και κληρικούς.
Κατά το προσκύνημα της μία γυναίκα θέλησε εν κρυπτώ  να πάρει μαζί της τη ζώνη  του Αγίου που μόλις είχε φορέσει  στη μέση της και η ίδια ώστε να θεραπευτεί συγγενικό της πρόσωπο, όπως υποστήριξε εκ των υστέρων.

Χωρίς να γίνει αντιληπτή, εξήλθε από τον Ιερό Ναό με τη ζώνη στη τσάντα της και κατευθύνθηκε στο λεωφορείο  του ΚΤΕΛ για Αθήνα. Το λεωφορείο δεν ξεκίναγε, κατέβηκε ο οδηγός έλεγξε  τα παντα και διαπίστωσε ότι  δεν υπήρχε ένδειξη για τεχνικό πρόβλημα .
Ξαφνικά άρχισαν να χτυπάνε οι καμπάνες οι οποίες λειτουργούν μόνο χειροκίνητα, όπως υποστήριξαν στο ΄΄Αγιορείτικο Βήμα΄΄ άνθρωποι από οργανισμό της Ιεράς Μητρόπολης.


Μετά  από αυτά τα σημάδια, η γυναίκα  που είχε τη ζώνη του Αγίου στη τσάντα της έτρεξε στον οδηγό και  του είπε ΄΄ πρέπει να γυρίσω στο Ναό να αφήσω κάτι που πήρα για να θεραπευτεί ένας δικός μου άνθρωπος΄΄.

Πήγε στο Ναό, ακούμπησε τη ζώνη του Αγίου  πάνω στο Ιερό Λείψανο του και επέστρεψε στο λεωφορείο.  Αμέσως το λεωφορείο ξεκίνησε προκαλώντας  έκπληξη στους επιβάτες.

Το θαυμαστό γεγονός σκόρπισε δέος στην ευρύτερη περιοχή του Νομού Ευβοίας και έκανε ακόμα περισσότερους πιστούς να προσέρχονται στη χάρη του θαυματουργού Αγίου για να του ζητήσουν να τους ελεεί .
 πηγη http://www.agioritikovima.gr/thavmata/27147-neo-thaumato-ge

Τρίτη 20 Αυγούστου 2013

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΡΩΣΣΟΣ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΡΙΑ

Ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος και η προσκυνήτρια....


Δεν αξιώθηκα να πάω στο ιερό νησί της Χαλκίδας γιά να προσκυνήσω. Κάποια φορά που ξεκινήσαμε, έριξε τόσο χιόνι, που δεν μπορέσαμε να πάμε έξω από την πόλη.

Άκουσα όμως μία απίθανη ιστορία με τον άγιο αυτόν, και την καταγράφω.

Πριν χρόνια, ένα λεωφορείο με κυρίες μεγάλης ηλικίας πήγαν προσκύνημα στον ΑγιοΓιάννη τον Ρώσσο.

Έφτασαν στην εκκλησία και ο ξεναγός των εκδρομέων οδηγούσε τις προσκυνήτριες και τις εξηγούσε τα σχετικά.

Η γερόντισσα, που μας διηγήθηκε το πάθημά της, τότε ήταν κοντά στα ογδόντα, αλλά με μυαλό τετρακοσιάρικο.

Συνήθιζε, τώρα είναι στα εννενήντα και το μόνο που την στενοχωρεί είναι που δεν την βαστούν τα ποδάρια της να πάει στην εκκλησία.

Συνήθιζε, λοιπόν, τότε που πήγαινε ακόμα στην εκκλησία, να μπαίνει μέσα και να πιάνει κουβέντα με τις εικόνες.

Αλλά πρώτα έπρεπε να ανάψει δεκάδες, ναι καλά διαβάσατε, δεκάδες κεριά γιά τα ζωντανά και άλλα τόσα γιά τα πεθαμένα. Άσε τί άναβε γιά τους αγίους.

Και έχοντας αυτό το χούϊ, συνήθως χάνονταν από τις παρέες. Μόνο όταν ήταν να βγουν από τον ναό την φώναζαν.

Έτσι και στον ΑγιοΓιάννη τον Ρώσσο. Οι άλλες συντρόφισσές της απομακρύνθηκαν. Αλλά αυτή, πλησιάζοντας στο προσκυνητάρι, εκεί που έχουν τον άγιο, τα είδε αλλοιώς και σταμάτησε.

Έβλεπε ένα παλληκάρι ξαπλωμένο και κατάλαβε πως είναι νεκρός. Και άρχισε να κλαίει το παλληκάρι: «ποιός να ξέρει πώς σε λένε, και πού να βρίσκεται η μάννα σ’ να σε κλάψει, παλληκάρι μ’. Κι η πατρίδα σ’ η Ρωσσία λέν πως τάχα είναι μακρυά, παιδί μ’. Έ, τι δα τράβηξες και σύ γιά τον Χριστό, γιά να σε έχν εδώ».

Τον είπε και άλλα μοιριολόγια και έκλαψε με την ψυχή της η γιαγιούλα.

Και τότε …πέρασε η ώρα και άρχισαν να μαζώνονται γιά να φύγουν. Όταν είδαν ότι η θειά αυτή έλειπε, κάποια νεότερη την έψαξε μέσα στην εκκλησία και τελικά την βρήκε. –Άντε, θειά Π. Φεύγουμε, μας περιμένουν.

Φτάνουν εκεί που ήταν μαζεμένοι όλοι, και λέει στον αρχηγό.

–Καλά, εσείς μας είπατε ότι δα ρθούμε στον ΑγιοΓιάννη τον Ρώσσο. Και αγιοΓιάννη δεν είδαμε.

– Πώς δεν τον είδαμε; Εκείνος εκεί είναι.

–Α, αυτός είναι;

-Γιατί, εσύ τι νόμισες;

- Εγώ τον είδα και είπα είναι πεθαμένος και τον έκλαψα, γιατί είναι νέος, από μακρυά. Και είπα είναι πεθαμένος και τον έκλαιγα. Πού να είναι η μάννα τ’ να τον κλάψει;.

-Τί λες, θειάΠ. Αυτός είναι ο Αγιος Ιωάννης ο Ρώσσος.

- Εγώ, παιδί μ’; Τί να πω; Εκεί που τον έκλαιγα, γύρισε κατά εδώ το κεφάλι τ’ και με κυτούσε. Κι εγώ τον έκλαιγα κι αυτός με κυτούσε. Μέχρι που με φώναξαν και σας βρήκα. Δεν κατάλαβα. Κάτσε μια στιγμή να πάνω να τον προσκυνήσω και φεύγουμε.

Ποιός τολμούσε να την αρνηθεί το τελευταίο προσκύνημα.

- Έ, παιδί μ’, μεγάλη η χάρη τ’. Κάθε άγιος έχει την χάρη τ’. Τόσοι αγιοί έχουμε. Δοξασμένο τόνομά Του. Αυτά, που λες, έπαθα.

Μας διηγείται και άλλα τέτοια, πολλά μπορώ να πω, αλλά όταν τα λέει δεν σηκώνει μάτια να σε κυτάξει.

Ή θα πλέκει τίποτα με το τσιγκελάκι ή τις βελόνες, ή με τα ροζιασμένα και στεγνά δάχτυλά της θα διπλώνει και θα ξεδιπλώνει καμιά χαρτοπετσέτα.

Και εμείς δεν την λέμε τίποτα. Την αφήνουμε στην μακάρια και ευλογημένη απλότητά της, να νομίζει ότι δεν αξίζει ούτε τα μάτια να σηκώσει γιά να κυτάξει τα άγια εικονίσματα.

Μόνον όταν τελειώνει, σηκώνει τα γαλανά ξεπλυμένα ματάκια της, που είναι βαθειά μέσα στις κόγχες, από την αγρύπνια και από τα δάκρυα, και λέει: «Αυτά, παιδί μ’, έπαθα».
………………………………….
Δόξα τω Θεώ. Τι θησαυρούς κρύβει αυτή η Αγία Ορθοδοξία, η Αγία Εκκλησία μας;! Και τί θα δουν όσα μάτια το αξίζουν στον άλλο κόσμο;!
Αδελφοί, Χριστός Ανέστη

Γράφει ο Αρχιμ. Πορφύριος, Ηγούμενος Ι.Μ. Τιμ. Προδρόμου Βέροιας | Romfea.gr